Ferðin á Hlíðarenda
Fór úr bænum á föstudag og kom aftur eftir miðnætti á laugardag. Svolítið furðulegt að ég sem ætlaði á Galdrafár á Ströndum skuli enda ferðina á
vakningarsamkomu Hvítasunnusafnaðins í Fljótshlíð. Allt út af þessari hugmynd að fara að skoða sögusvið Njálu. Magnús heldur áfram að klífa fjöll og hljóp Laugaveginn um verslunarmannahelgina en ég fór með vinkonu minni á vit Njálu.
Sú ferð hófst í Njálusetrinu á Hvolsvelli en við vorum á eigin vegum, ekki í skipulagðri Njáluferðarkjötsúpuferð. Við vorum einu gestirnir í Njálusetrinu og þar var hempuklæddur maður sem gaf sig að gestum (okkur) og spjallaði um þá við Njálu. Ég sá ekki betur en þetta væri séra Gunnar sem eitt sinn var prestur í Holti í Önundarfirði og átti þar í töluverðum væringum við sóknarbörn sín og gekk það svo langt að biskup setti hann af. Gunnar var fyrir mörgum árum prestur í Fríkirkjunni í Reykjavík en lenti þar líka upp á kant við sum sóknarbörnin og varð að hverfa þaðan. Hann er núna prestur á Bergþórshvoli en við vorum einmitt á leið þangað. Það var frekar tilbreytingarlaust landslag á leiðinni að Bergþórshvoli og allt er þetta grösugt láglendi og ekki svipmikið eða rismikið útsýni en þaðan er þó víðsýnt.
Við ókum svo áfram að Skógum og gistum þar á Edduhótelinu. Þar eru gljáfægð gólf og reflar og útsaumsverk á veggjum og dýrindis kvöldverðarhlaðborð. Daginn eftir fórum við að Skógarfossi, breiddum ábreiðu á jörðina og drukkum rauðvín með foss og fossúða í regnbogalitum í baksýn og litir landslagsins voru fagurblár himinn og iðjagrænar hlíðar. Það var glampandi sólskin. Við fórum yfir svarta sanda og gráar jökulurðir til Víkur í Mýrdal. Þar áðum við í Halldórskaffi í Brydebúð sem er gamalt uppgert hús og skoðuðum sýningu á málverkum af hulduverum og kynjavættum. Við gengum berfættar í brennheitum sandi í fjörunni og ég tíndi steina sem hafið hefur fágað og horfði á drangana sem gæfa oddhvassir eins og sverð upp úr sjónum.
Hvergi er landslag á Íslandi eins og undir Eyjafjöllum. Sum fjöllin eru eins og risastórir steinar sem einhver bergrisi hefur þeytt á undan sér næstum út á sjó. Jöklarnir magna upp og endurkasta birtunni og nánast þverhnípt björg eru algróin og græn að efstu brún. Sums staðar allt þakið í steinum. Ekki svona grótmulningi eins og í Esjunni heldur frekar björgum af öllum stærðum sem eru eins og bústaðir álfa og dverga. Er að reyna að rifja upp sögn um Steinabæina gömlu sem ég las einhvers staðar, eitthvað um álög. Við gengum bak við Seljalandsfoss og fundum Paradísarhellir.
Af þjóðbraut númer eitt beygðum við inn að Fljótshlíð því við leituðum að Hlíðarenda, ókum lengi þannig að á hægri hönd voru grænir lúpínuakrar en á vinstri hönd auðnir og sandur. Þegar við beygðum inn í Fljótshlíðina við Múlakot komum við auga á mannsöfnuð og tæki og vorum forvitnar og fórum þangað. Þar var fyrir fjöldi fólks og tún þakin litlum stálfuglum eða örlitlum opnum flugvélum. Voru alltaf flugvélar að hefja sig til lofts og sveima yfir Fljótshlíð og inn að Þórsmörk þann tíma sem við vorum þarna.
Við settumst þar niður og horfðum á flugvélarnar. Þá skyndilega svífur fyrir framan okkur vængjuð vera og lendir á jörðinni. Við lítum til himins og þá er allt fullt af svona fljúgandi englum í ýmsum litum og þeir svífa niður og lenda fyrir framan okkur. Þeir eru glaðir með glampa í augum þegar þeir lenda og vefja saman vængjunum og hraða sér burt. Vængirnir eru spenntir á þá í eins konar ólar, þetta er einhvers konar svifflugstæki.
Við héldum áfram leið okkar að Hlíðarenda. Ókum þar upp að fallegri kirkju og þar nálægt er skilti með fróðleik um Gunnar á Hlíðarenda. Ég tók mest eftir að þar stóð að Gunnar væri fulltrúi hins heiðna siðar. Hans staður er samt orðinn kirkjustaður. Við héldum áfram leið okkar eftir Fljótshlíðinni og komum að skilti þar sem allir voru boðnir velkomnir. Vegmóðar ökum við áfram upp landið, þar eru þúsundir bíla og menn sem stjórna umferðinni og segja að við getum ekið alveg upp að Örkinni og lagt þar.
Ég veit ekkert hvar þessi Örk er en ek þá einu leið sem er fær og við lendum á vakningarsamkomu hjá Hvítasunnusöfnuðinum í risastóru skýli. Ég þekki mig strax, ég var seinast inn í þessu húsi fyrir mörgum árum með eldri dóttur minni og hún heimtaði að hringsnúast í rafmagnstækjum þar. Tívolí í Hveragerði.
Núna er maður í skikkju og með leðurhatt að tala á sviðinu, það eru tveir risaskjáir sem varpa því sem gerist á sviðinu upp og öðru hverju er kristilegur söngur og textanum er varpað upp á skjáina svo þær þúsundir sem eru í salnum geti sungið með. Maðurinn í skikkjunni snýr baki í fjöldann og hatturinn er bundinn á herðum hans og hann sveiflar út örmum, búningurinn er eins konar prestgervi og maðurinn talar mest um að það þurfi meira land og meira fé, það þurfi að kaupa upp fleiri jarðir í Fljótshlíðinni. Mér sýnist margir taka þátt í söngnum og fólkið sem ég sé í kringum mig er venjulegt fjölskyldufólk, mikið af ungu fólki með börn. Þarna var Gunnar í Krossinum og margir sem tilheyra öðrum trúarhreyfingum en þjóðkirkjunni, ég hitti fyrrum mág minn sem er í Veginum og hans fjölskylda kemur alltaf þarna á hverju ári.
Vinkona mín vildi ekki staldra þarna lengi við og sagði þetta trúarofstæki og heilaþvott. Ég gat ekki séð nein dæmi um slíkt og leið ágætlega þarna, held að það hefði bara verið fjörugt og öðruvísi að verja laugardagskvöldi í Örkinni inn í Fljóthlíð. Við eigum snörp orðaskipti um trúmál og umburðarlyndi fyrir mismunandi skoðunum og viðhorfum þegar við ökum til Selfoss. Það er líka erfitt að aka því kvöldsólin blindar mig og ég á erfitt með að sjá veginn og ég hef engin ráð við slíkar kringumstæður önnur en að aka hægt og alla vega fylgja veginum þó ég grilli ekki í umhverfið.
Við borðuðum seint á Hróa Hetti á Selfossi og höldum umræðunni áfram um trúarhreyfingar og umburðarlyndi og samhjálp. En þetta var góð ferð á slóðir hetjunnar Gunnars á Hlíðarenda og hún hófst þar sem við hittum séra Gunnar þjóðkirkjuprest í Njálusetrinu og henni lauk þar sem við sáum séra Gunnar trúarleiðtoga í Krossinum.